اَز مَـטּ בور بآش

 خيلے وَقتـ اَست اَز سنگـ هَم سَخت تـر شـבه اَم

 ضربهـ زבטּ اَستـ.....בل شکستَـטּ اَستـ .....

اَشکـ בر آوردטּ اَستـ

تا بخونید:

shab bekheiro goftam vali khabam nabord !!! ba mobilam

nemitoonam farsi benevisam vali bayad begam emrooz ye

rooze mamooli nist !! ye hessi dashtam ke bayad in tattooro

mizadam !!! man emrooz rasman az music khodafezi kardam !!!

oonaei ke mano doost daran bayad dark konan ke man

zendegimo barashoon gozashtam!! sob ta shab too

interneto studio o bashgah boodam vali entezar dashtam

laaghal az khoone khoobe ye taghdir mishod o too shabakeye

iran pakhsh mishod !!!! chand sal mishe kar kard bedoone

hich bargashti ?! chand sal eyne khar bodoam avazesh fosh

beshnavam ! man mikham beram ye jaye door faghat

khodam basham o khodam !!!! yani ye shabake ye sherkat

nabayad hemayat mikard az maa ?! vase chi bekhoonam

vaghti shahram solati ba labaye porotezi az man bishtar pakhsh

mishe ?! vase ki az tahe delam benevisam vaghti concerte

andi miran o pariparia ahay hana goosh midan o man bayad

beshinam too khoone vase doostam bekhoonam !!! yani arzeshe

maghze dar rafte az aay baribakh baribakh bishtar nabood ke

yeki biad bege agha man sponcer misham videosho besaz ?!!?

yekiam ke miad vasatesh mirine nemoonash ziade esm nemibaram !!!

kholase manam zendegi daram alan mibinam 12 sal kar kardam

ye khoone az khodam nadaram ! khob man zendegi

nemikham ?! zan nemikham ?! khob man adam nostam ?!?!

kheili namardie age bache haye tatality harfamo nafahman o

behem hagh nadan !!!!

بچه ها روز هفتم روز علی اصغرو به همه تسلیت میگم

هیچ نگو…

یک فلاسک چای و یک رودخانه که اعتماد به نفسش از دریا بیشتر است و تنها یک دوربین ،

تنها برای اینکه گرفته باشمت یک سکانس در آغوشم …

اینست تمام دغدغه های مردی که از وصیت کردن بدش می آید !

  مثل آن روزهایی که ساعت ها به تماشای ابرها می نشستی و به دنبال شکل های

متفاوت بودی، یا به جستجوی سیاره ها و سفینه ها در شب به آسمان خیره می شدی

و یا ساعت ها نظاره گر پرنده ها و حیوانات بودی بی آنکه خستگی بر تو غلبه کند.
  شاید در آن دوران کمتر بی حوصله می شدیم و لذت بیشتری از زندگی می بردیم.

  هرچه بزرگتر می شویم نسبت به اطرافمان بی توجه تر می شویم و کمتر چیزی

پیدا می شود تا توجه مان را به خود جلب کند.

  ولی برای بازیافتن شور زندگی، لازم نیست کودک باشیم و به دوران کودکی

بازگردیم، به آنچه نیاز داریم زنده نگه داشتن آن در وجودمان است; همان احساسی که

ساعت ها لبخند را بر لبانمان جاری می ساخت و به زندگیمان هیجان می بخشید.

 این احساس، در وجود همه ما هست، اما شاید لایه ای از حزن آن را فرا گرفته است!